Zo een van die dagen.

Het was vandaag zo een van die dagen. Als ik wakker werd voelde ik het al. Het zou een lange dag kunnen worden. Eentje waar ik mij doorheen zou moet slepen.

Gestart met een kopje thee en een boke met choco. Dat lukte nog. De kachel doen branden, wat hout binnen gehaald om ons te kunnen verwarmen. Ik dacht toen de zetel op te zoeken en daar de rest van de dag te verblijven. Ondertussen had Annemarie de buurman in de tuin gezien en deze bleek daar mijn nieuwjaars cadeau achtergelaten te hebben.

Ik curieus toch de zetel verlaten, dikke jas aan, botten aan en terug de buitenlucht opgezocht.

Stonden daar een 15 tal planken van een grooooote pallet. Ik had hem deze week al eens laten uitschijnen dat ik die kon gebruiken om een buitentafel, waar vroeger een glazen blad op lag, te repareren. Ja wat doe je dan in zo'n situatie? Eerst eens afwegen waar ik die planken voorlopig zou zetten. Maar dan moest ik weer ergens plaats zien te maken. Pfff. De moed zakte in mijn schoenen. Eigenlijk in mijn botten. Mijn laarzen dus.

Tegen na het middageten was ik er aan uit. Ik zou de tafel deze namiddag herstellen.Een nieuw tafelblad maken.  Maar eerst nog het nieuws bekijken, je kon nooit weten of dat virus al onder controle was. Niet dus.

Na deze lange inleiding zou ik ook nog het aanmaken van het tafelblad nauwkeurig kunnen omschrijven maar dat ga ik u besparen.

Enkele foto's wil ik toch nog wel meegeven.

Als je deze foto's bekeken hebt en de tekst helemaal gelezen dan ben ik weeral blij dat ik mijn dag toch nog zinvol heb gemaakt. Ik hoop van u hetzelfde.